افسردگی در قاعدگی

افسردگی در قاعدگی : ظرافت دوم بازتاب تفسیر مجدد چیزی است که مردم از زمان طلوع انسان ها (یا حداقل در دوران اوج سلیه) می دانستند.

همانطور که اشاره شد، گلوکوکورتیکوئیدها نه تنها لنفوسیت ها را می کشند، بلکه برخی از لنفوسیت های باقی مانده را نیز از گردش خون خارج می کنند.

افسردگی در قاعدگی : فردهاوس ضبهار از دانشگاه ایالتی اوهایو پرسید: وقتی آن سلول های ایمنی از گردش خون خارج می شوند کجا می روند؟

این فرض در این زمینه همیشه این بوده است که همه آنها وارد بافت‌های ذخیره‌سازی ایمنی (مانند غده تیموس) می‌شوند – آنها از کار خارج شده‌اند.

افسردگی در قاعدگی : به‌طوری‌که برای شما کاربرد زیادی ندارند. اما کار ظبهار نشان می دهد که همه آنها گلوله نمی شوند.

در عوض، گلوکوکورتیکوئیدها و اپی نفرین بسیاری از آن لنفوسیت ها را به سمت محل خاص عفونت، مانند پوست، منحرف می کنند. سلول های ایمنی غیرفعال نمی شوند.

افسردگی در قاعدگی : آنها به خط مقدم انتقال می یابند. و نتیجه آن این است که زخم ها سریع تر بهبود می یابند.

بنابراین، در اوایل قرار گرفتن در معرض یک عامل استرس زا، گلوکوکورتیکوئیدها و سایر هورمون‌های پاسخ‌دهنده به استرس به طور موقت سیستم ایمنی را فعال می‌کنند.

افسردگی در قاعدگی : دفاع ایمنی را تقویت می‌کنند، آنها را تیزتر می‌کنند و سلول‌های ایمنی را دوباره در صحنه‌های نبرد عفونی توزیع می‌کنند.

به دلیل خطرات بیش از حد سیستم ها به سمت خودایمنی، قرار گرفتن طولانی تر در معرض گلوکوکورتیکوئیدها شروع به معکوس کردن این اثرات می کند.

افسردگی در قاعدگی : سیستم را به حالت اولیه باز می گرداند. و در طول سناریوی پاتولوژیک عوامل استرس‌زای واقعاً عمده و پایدار، ایمنی زیر سطح پایه سرکوب می‌شود.

این یافته های جدید به توضیح یکی از پارادوکس های پایدار در این زمینه کمک می کند. مربوط به بیماری های خود ایمنی است.

افسردگی در قاعدگی : دو واقعیت در مورد خودایمنی: ۱. از آنجایی که بیماری های خودایمنی شامل فعال شدن بیش از حد سیستم ایمنی است (تا جایی که یک ماده سالم بدن شما را در واقع چیزی تهاجمی در نظر می گیریم)، قدیمی ترین درمان برای چنین بیماری هایی این است که افراد را در معرض خطر قرار دهیم.

“بر روی استروئیدها” – برای دادن مقادیر زیادی گلوکوکورتیکوئید به آنها. منطق در اینجا واضح است: با سرکوب چشمگیر سیستم ایمنی، دیگر نمی تواند به پانکراس یا سیستم عصبی شما یا هر چیزی که هدف نامناسب غیرت نابجای آن باشد حمله کند.

افسردگی در قاعدگی : و به عنوان یک عارضه جانبی آشکار برای این رویکرد، سیستم ایمنی بدن شما نیز خواهد بود.

در دفاع از شما در برابر پاتوژن های واقعی خیلی موثر نباشد. بنابراین، تجویز مقادیر زیادی از این هورمون‌های استرس باعث می‌شود بیماری‌های خودایمنی کمتر آسیب ببینند.

افسردگی در قاعدگی : علاوه بر این، عوامل استرس زای اصلی طولانی مدت علائم بیماری های خود ایمنی را در موش های آزمایشگاهی کاهش می دهند.

در عین حال، به نظر می رسد که استرس می تواند بیماری های خود ایمنی را بدتر کند. استرس یکی از قابل اعتمادترین، اگر نگوییم قابل اعتمادترین عامل برای تشدید چنین بیماری هایی است.

افسردگی در قاعدگی : این اغلب به طور حکایتی توسط بیماران گزارش شده است، و معمولاً توسط پزشکانی که می‌دانند.

هورمون‌های استرس به کاهش خودایمنی کمک می‌کنند، نه بدتر کردن آن، نادیده گرفته می‌شود. اما برخی از مطالعات عینی نیز از این دیدگاه برای بیماری‌های خودایمنی مانند مولتیپل اسکلروزیس، آرتریت روماتوئید، بیماری گریو، کولیت اولسراتیو، بیماری التهابی روده و آسم حمایت می‌کنند.

افسردگی در قاعدگی : تنها تعداد انگشت شماری از این گونه گزارش ها وجود داشته است، و آنها از ضعف تکیه بر داده های گذشته نگر گزارش شده توسط بیمار، به جای داده های آینده نگر رنج می برند.

با این وجود، یافته‌های آن‌ها نسبتاً ثابت است – زیرمجموعه‌ای از بیماران وجود دارند که شروع اولیه یک بیماری خودایمنی و حتی بیشتر از آن، شعله‌ور شدن متناوب علائم بد آن‌ها با استرس همراه است.

افسردگی در قاعدگی : علاوه بر این، در حال حاضر، ادبیات بسیار سنگینی وجود دارد که نشان می‌دهد استرس می‌تواند خودایمنی را در مدل‌های حیوانی این بیماری‌ها بدتر کند.

بنابراین، آیا گلوکوکورتیکوئیدها و استرس علائم خودایمنی را بدتر یا کاهش می دهند؟ نمودار زیر پاسخی را ارائه می دهد که در سال های قبل واضح نبود.

افسردگی در قاعدگی : ما اکنون دو سناریو را دیده‌ایم که خطر ابتلا به بیماری‌های خودایمنی را افزایش می‌دهند.

اول، به نظر می‌رسد که عوامل استرس‌زای گذرا متعدد (یعنی بسیاری از فازهای A و B) خطر خودایمنی را افزایش می‌دهند.

افسردگی در قاعدگی : بنا به دلایلی، فراز و نشیب‌های مکرر سیستم را به سمت بالا می‌برد و آن را به سمت خودایمنی سوق می‌دهد.

ثانیاً، در حالی که به نظر نمی‌رسد که موارد زیادی از فاز A و فاز B وجود داشته باشد، اما اگر فاز A به دنبال آن فاز B نباشد.

افسردگی در قاعدگی : خطر خودایمنی را نیز افزایش می‌دهد. اگر فاز B کافی ندارید، سیستم ایمنی مارپیچی را به سمت بالا به سمت خودایمنی سوق می دهد (نمودار).

یک نمایش شماتیک از اینکه چگونه استرس مکرر خطر ابتلا به بیماری خود ایمنی را افزایش می دهد. همانطور که اکنون انتظار داریم.

افسردگی در قاعدگی : اگر به جای آن استرس‌های طولانی‌مدت زیادی داشته باشید، یا دوزهای سنگین گلوکوکورتیکوئید به شما داده شود.

سیستم را در فاز C قرار می‌دهید – سرکوب شدید ایمنی، که علائم خودایمنی را کاهش می‌دهد. تأیید این خلاصه این یافته است.

افسردگی در قاعدگی : که در حالی که استرس حاد موش ها را بیشتر در معرض خطر ابتلا به مدل مولتیپل اسکلروزیس قرار می دهد.

استرس مزمن علائم آن بیماری خود ایمنی را سرکوب می کند. ظاهراً این سیستم برای مقابله با تکرارهای متعدد هماهنگ کردن کلیدهای روشن و خاموش مختلف تکامل نیافته است.

افسردگی در قاعدگی : و در نهایت چیزی ناهماهنگ رخ می‌دهد که خطر خودایمن شدن سیستم را افزایش می‌دهد.