خرید خانه با ۳ میلیارد

خرید خانه با ۳ میلیارد : دارایی A دارای بازده مورد انتظار μA و واریانس بازده σ ۲ A است، در حالی که دارایی B دارای بازده مورد انتظار μΒ و واریانس در بازده σ ۲ B است. همبستگی در بازده بین دو دارایی، که نحوه حرکت دارایی ها را با هم می سنجد، ρAB است. بازده و واریانس های مورد انتظار یک پرتفوی دو دارایی را می توان به عنوان تابعی از این ورودی ها و نسبت پورتفولیو به هر دارایی نوشت.

که در آن wA = نسبت پرتفوی در دارایی A آخرین عبارت در فرمول واریانس گاهی اوقات بر حسب کوواریانس بازده بین دو دارایی نوشته می شود، که عبارت است از: پس انداز حاصل از تنوع، تابعی از ضریب همبستگی است. با باقی ماندن سایر موارد برابر، هرچه همبستگی در بازده بین دو دارایی بیشتر باشد، مزایای بالقوه ناشی از تنوع کمتر خواهد بود.

خرید خانه با ۳ میلیارد : البته شایان ذکر است که مزایای همبستگی حتی برای دارایی های همبسته مثبت نیز وجود دارد و تنها زمانی وجود ندارد که همبستگی برابر با یک باشد. مدل‌های میانگین واریانس اندازه‌گیری ریسک بازار در حالی که اکثر مدل‌های ریسک و بازده مورد استفاده در امور مالی بر روی دو مرحله اول فرآیند تحلیل ریسک توافق دارند (یعنی ریسک از توزیع بازده واقعی حول بازده مورد انتظار ناشی می‌شود و این ریسک باید اندازه‌گیری شود. از دیدگاه یک سرمایه گذار حاشیه ای که به خوبی متنوع است)، وقتی نوبت به اندازه گیری ریسک غیرقابل تنوع یا بازار می رسد.

راه خود را از هم جدا می کنند. در این بخش، مدل‌های مختلفی که در امور مالی برای اندازه‌گیری ریسک بازار وجود دارد و چرایی تفاوت‌های آنها بحث خواهد شد. این مدل با آنچه هنوز پرکاربردترین مدل برای اندازه‌گیری ریسک بازار در امور مالی است – مدل قیمت‌گذاری دارایی سرمایه (CAPM) – شروع می‌شود و سپس جایگزین‌های این مدل را که در دو دهه گذشته توسعه یافته‌اند.

خرید خانه با ۳ میلیارد : مورد بحث قرار می‌دهد. در حالی که بحث بر تفاوت‌ها تأکید می‌کند، به ویژگی‌های مشترک مدل‌ها نیز می‌پردازد. مدل قیمت گذاری دارایی های سرمایه ای مدل ریسک و بازدهی که طولانی ترین مدت مورد استفاده بوده و همچنان استاندارد برای اکثر متخصصان است، مدل قیمت گذاری دارایی های سرمایه ای (CAPM) است.

این بخش به بررسی مفروضاتی می پردازد که مدل بر اساس آن ها استوار است و معیارهای ریسک بازار که از این مفروضات ناشی می شود را بررسی می کند. چرا فرض می شود که سرمایه گذار نهایی متنوع است؟ این استدلال که تنوع، قرار گرفتن سرمایه گذار در معرض ریسک را کاهش می دهد، هم از نظر شهودی و هم از نظر آماری واضح است.

خرید خانه با ۳ میلیارد : اما مدل های ریسک و بازده در امور مالی فراتر می روند. این مدل‌ها ریسک را از دید سرمایه‌گذارانی که به احتمال زیاد در هر مقطع زمانی روی سرمایه‌گذاری معامله می‌کنند، می‌نگرند – سرمایه‌گذار حاشیه‌ای. آنها استدلال می کنند که این سرمایه گذار، که قیمت های سرمایه گذاری را تعیین می کند، به خوبی متنوع است. بنابراین، تنها ریسکی که او به آن اهمیت می دهد.

ریسک اضافه شده به یک سبد متنوع یا ریسک بازار است. این استدلال به سادگی قابل توجیه است. ریسک در یک سرمایه‌گذاری همیشه برای یک سرمایه‌گذار تنوع‌ناپذیر بالاتر از سرمایه‌گذار متنوع تلقی می‌شود، زیرا دومی هیچ ریسک خاص شرکت را متحمل نمی‌شود و اولی چنین می‌کند. اگر هر دو سرمایه‌گذار انتظارات یکسانی در مورد درآمدهای آتی و جریان‌های نقدی یک دارایی داشته باشند.

خرید خانه با ۳ میلیارد : سرمایه‌گذار متنوع به دلیل درک ریسک پایین‌تر، مایل است قیمت بالاتری برای آن دارایی بپردازد. در نتیجه، با گذشت زمان، دارایی در نهایت توسط سرمایه گذاران متنوع نگهداری می شود. این استدلال قوی است، به ویژه در بازارهایی که می توان دارایی ها را به راحتی و با هزینه کم معامله کرد. بنابراین، برای سهامی که در بازارهای توسعه یافته معامله می شود.

به خوبی کار می کند، زیرا سرمایه گذاران می توانند با هزینه نسبتاً پایین متنوع شوند. علاوه بر این، بخش قابل توجهی از معاملات در سهام بازار توسعه یافته توسط سرمایه گذاران نهادی انجام می شود که تمایل به تنوع خوبی دارند. زمانی که دارایی‌ها به راحتی قابل مبادله نباشند یا هزینه‌های مبادله بالا باشد، تداوم بحث دشوارتر می‌شود.در این بازارها، سرمایه‌گذار حاشیه‌ای ممکن است تنوع‌ناپذیر باشد.

خرید خانه با ۳ میلیارد : و بنابراین ریسک خاص شرکت ممکن است همچنان هنگام نگاه کردن به سرمایه‌گذاری‌های فردی اهمیت داشته باشد. به عنوان مثال، املاک و مستغلات در بیشتر کشورها هنوز در اختیار سرمایه‌گذارانی است که تنوع‌ناپذیر هستند و بخش عمده‌ای از ثروتشان در این سرمایه‌گذاری‌ها گره خورده است.

مفروضات در حالی که تنوع، قرار گرفتن سرمایه گذاران در معرض ریسک خاص شرکت را کاهش می دهد، اکثر سرمایه گذاران تنوع خود را محدود به نگهداری دارایی های معدودی می کنند. حتی صندوق های سرمایه گذاری بزرگ به ندرت بیش از چند صد سهام را در اختیار دارند و بسیاری از آنها بین ۱۰ تا ۲۰ سهام دارند. دو دلیل وجود دارد که چرا سرمایه گذاران از تنوع بخشیدن به آنها دست می کشند.

خرید خانه با ۳ میلیارد : یکی این است که یک سرمایه گذار یا مدیر صندوق سرمایه گذاری مشترک می تواند بیشتر مزایای تنوع را از یک پرتفوی نسبتاً کوچک به دست آورد، زیرا با تنوع بیشتر پرتفوی، مزایای حاشیه ای تنوع کمتر می شود. در نتیجه، این مزایا ممکن است هزینه های حاشیه ای تنوع، که شامل مبادلات و هزینه های نظارت است را پوشش ندهد.

دلیل دیگر برای محدود کردن تنوع این است که بسیاری از سرمایه‌گذاران (و صندوق‌ها) معتقدند که می‌توانند دارایی‌های کم‌ارزش‌شده را پیدا کنند و بنابراین تصمیم می‌گیرند آن دارایی‌هایی را که معتقدند ارزش منصفانه یا بیش‌ارزش‌گذاری شده‌اند نگهداری نکنند. مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه ای فرض می کند که هیچ هزینه مبادله ای وجود ندارد.

خرید خانه با ۳ میلیارد : همه دارایی ها معامله می شوند و سرمایه گذاری ها به طور نامحدود قابل تقسیم هستند (یعنی می توانید هر کسری از یک دارایی را خریداری کنید). همچنین فرض می‌کند که همه به اطلاعات یکسانی دسترسی دارند و بنابراین سرمایه‌گذاران نمی‌توانند دارایی‌های کمتر یا بیش از حد ارزش‌گذاری شده را در بازار بیابند.

با ایجاد این مفروضات، به سرمایه گذاران اجازه می دهد تا بدون هزینه اضافی به تنوع خود ادامه دهند. در حد مجاز، پرتفوی آنها نه تنها شامل هر دارایی معامله شده در بازار می شود، بلکه این دارایی ها متناسب با ارزش بازار آنها نگهداری می شود. اینکه این پرتفوی شامل تمام دارایی های معامله شده در بازار می شود.

خرید خانه با ۳ میلیارد : دلیل نامگذاری آن به سبد بازار است که با توجه به مزایای تنوع و عدم وجود هزینه های مبادله در مدل قیمت گذاری دارایی های سرمایه ای، نباید نتیجه شگفت انگیزی باشد.